Nadat de SLS als tussen 1952 en 1983 29 keer was verreden, eerst over de openbare weg en later met klassementsproeven op een afgesloten parcours, ging de eerste classic editie van start in 1993. Over de rally in de periode van 1952 tot en met 1983 komen we op een later tijdstip nog wel te schrijven.
Laten we nu eerst eens in vogelvlucht door de eerste tien jaren van de klassieke editie heen gaan.
Harold Edinga was de drijvende kracht achter de wedergeboorte van de SLS. Hij bleef zes jaar wedstrijdleider van een rally met heel veel bol-pijltrajecten, afgewisseld door speciale kaartleesopdrachten waarin het klassement werd bepaald. In feite kon je die bol-pijltrajecten beschouwen als verbindingsroutes over hoofdwegen, waarbij je op gezette tijden van de hoofdweg werd afgestuurd om zo’n special stage te rijden. In de beginjaren van de classic SLS waren Ernst en Renate Kleijn de parcoursbouwers. En die namen hun werk heel serieus. Voor de route in 1996 bijvoorbeeld legden zij meer dan 16.000 kilometers af…
Als we de routeboeken van toen bekijken, ziet dat er voor de huidige generatie navigatoren bijzonder simpel uit! Maar laten we niet vergeten dat de eerste twee edities van de SLS Classic nonstoprally’s waren, op en neer naar Luxemburg. 30 uur sturen, navigeren, alert blijven, dus ook duisternis en vermoeidheid speelden een flinke rol.
Naar de Chinees
Vanaf 1995 werden de organisatoren iets humaner: ze planden twee overnachtingen in Brussel. Van daaruit zette de karavaan koers naar keerpunt Luxemburg, waar een ruime rustpauze was ingelast. Al die klassieke bolides stonden midden in de stad te pronken op het Place Guillaume, terwijl hun berijders zich tegoed deden aan een Chinese maaltijd in het restaurant Palais de Chine. Ik verbaas me er nu nog over hoe de uitbaters erin slaagden zo’n 400 man in een paar uur te voorzien van een uitstekende maaltijd! Eind van de middag vertrok de hele meute weer uit Luxemburg, om pas in de kleine uurtjes weer terug te komen in Brussel.
Met 85 deelnemers was de eerste classic SLS goed gevuld. Maar kennelijk had hij zo’n aantrekkingskracht, dat het aantal inschrijvers de jaren erop alleen maar groeide en in 2001 zijn top van 225 equipes bereikte. Nog wat meer getallen: Edinga heeft het in zijn voorwoord in het SLS-krantje van 1997 over 250 pro Deo medewerkers uit de Benelux en 180 steden en dorpen die de SLS met open armen ontvangen. De totale afstand besloeg zo’n 1200 kilometer en vanaf 1996 wordt de Sterklasse ingevoerd, voorbehouden aan de crème de la crème van het historischerallywereldje.
Visgraat!
Van 1998 tot en met 2009 is Jan Berkhof verantwoordelijk voor de route. De eerste jaren samen met René Smeets en Martin Roosenboom, later bijgestaan door Peter Rovers en Joep Wanders, Ruud Strooper en Ingeborg Guliker en natuurlijk door zoon Erwin Berkhof. Vooral in het Belgische deel van de route komen we steeds meer kaartleestrajecten tegen, maar ook een visgraat! Grappig is te zien dat in het routeboek van ’99 de bol-pijlsituaties met de hand zijn getekend, waar die in voorgaande jaren keurig uit de computer kwamen.
Wilt u nog meer bekende namen? Niet als uitzetters, maar als deelnemers van (bijna) het eerste uur? Hans Brinkman, Frans van Rooijen, Ed Bijster, Theo van Erkel, Frans Diepeveen, Damiano d’Alba, Adrie Brugmans, Jaap Daamen en Hans Lampier zijn zomaar een paar deelnemers die we al in de jaren 90 op de startlijsten tegenkomen. Ed heeft zijn verhaal al gedaan (zie het artikel: SLS veteraan (1)). En van diverse andere coryfeeën leest u in de komende maanden hun herinneringen, hier op de site.
Tekst: Fred Hak
