Cees en ik staan aan het begin van de bebouwde kom op het punt waar we haaks linksaf moeten slaan. De afstand klopt, de aansluiting met de weg naar links klopt ook precies. Toch heb ik Cees gevraagd te stoppen omdat ik even terug wil rijden. En dat is op zich geen straf, we naderden het dorp over, opnieuw een prachtige weg. Glooiende heuvels in alle kleuren groen die je kunt bedenken en op verschillende punten een oneindig uitzicht. Met grote regelmaat heeft Cees mij gisteren en vandaag al gevraagd of ik toch even naar buiten wil kijken. “Dit moet je even zien hoor!”
Maar nu kijk ik op de kaart. De prachtige weg die we hebben gereden verliep toch echt anders dan de knik rechts en de rond haaks links die op mijn kaart staat. We rijden terug en inderdaad, op de plaats waar de weg op de kaart een knik naar rechts maakt ligt een kleine zijweg en als we die ingaan wordt deze na 200m gevolgd door een ronde haakse bocht naar links die ons weer op de doorgaande weg laat aansluiten.
Het is in de middag van dag 2, we zijn op pad om de route van de SLS Classic 2016 na te rijden. Cees en ik nemen de route van de tourklasse voor onze rekening terwijl Bart, Peter en Joep de laatste check doen van de sport- en expertklasse. Bij de TC-locaties wachten we steeds even op elkaar en wisselen we onze ervaringen uit.
We spelen open kaart…
We zijn gisterochtend gestart in Spa en binnen 10 minuten was het alweer spannend in de auto. Maar wel op een heel andere manier dan vorig jaar! We rijden rakelings langs het circuit en vervolgen onze weg vlot over de wegen die speciaal voor ons lijken te zijn neergelegd. Ik wissel mijn blik tussen de kaart met de schaalliniaal, de tripmaster en het kompas. Komt de doorgaande weg overeen met de weg op de kaart? Kloppen de wegwijzers met de uiteindelijke bestemming van de weg? Heeft het wegverloop de juiste windrichting?
We komen op een samenkomst van wegen waar we de auto van Peter stil zien staan. Joep denkt kennelijk even na; de samenkomst ziet er op kaart heel anders uit maar ik ben er snel uit en wijs Cees de weg die we in moeten. We rijden een mooie smalle weg in met hoge graspluimen aan weerszijden van de weg totdat een Jeep opdoemt die ons tegemoet rijdt. Ik zie op het kompas dat we (veel) te ver naar het Zuiden afgebogen zijn en ik moet bekennen dat mijn beslissing op de samenkomst van wegen wel vlot maar niet correct was. De weg is te smal om te keren dus achteruit dan maar…
De kaarten op tafel…
Het is ook bij deze editie van de SLS Classic precies wat je kunt verwachten: het gaat om de kaart. En meer specifiek: het gaat om het goed kunnen lezen van de kaart.
De uitzetters, Peter Rovers en Bart den Hartog, beiden zeer bedreven kaartlezers, maken er een sport van zo min mogelijk aan de kaart te veranderen. Het liefst schotelen zij de deelnemers kaarten voor precies zoals ze ooit door de kaartmaker zijn gemaakt. Geen verlegde wegen of veranderde aansluitingen dus! Maar dat betekent niet dat de kaart er altijd precies zo uit ziet als de werkelijkheid. Door slim gebruik te maken van verschillende kaartmakers, verschillende kaartschalen en verschillende route opdrachten worden de deelnemers regelmatig op het verkeerde been gezet.
Van de kaart zijn…
Dat het niet verstandig is om als uitzetters helemaal niets op de kaart te zetten blijkt helemaal aan het einde van de dag wanneer Cees en ik nog een stuk rijden op de kaart voor de expertklasse. Als blijkt dat de bochtige weg op de kaart niet overeenkomt met de werkelijke weg vinden we, nadat we terug zijn gereden, een onverharde weg in een flauwe bocht naar links. Om zeker te weten dat dit de juiste weg is bekijken we of de onverharde weg een stuk verderop weer aansluiting heeft met de verharde weg. Dit blijkt het geval, en dat niet alleen. Door een stuk in de weg te kijken zien we dat de onverharde weg verderop een bocht maakt, precies zoals op de kaart.
Ondertussen zien we dat Peter de auto heeft gekeerd, Joep heeft dus inmiddels ook gezien dat de weg niet klopt. We duiken de onverharde weg in om de route zo precies mogelijk te rijden.
Een kleine 20 minuten later bellen we Peter om te vragen waar zij gebleven zijn. Zij zijn inmiddels al bij de volgende TC-locatie terwijl wij blij zijn dat we de auto op het donkere, doodlopende, modderige bospad hebben kunnen keren en terug de weg op hebben gekregen. “Ja, stom, vergeten een cirkel te plaatsen”.
En bedankt Peter!
In het reglement, bijlage B, 2F staat:
De organisatie kan op een kaartfragment cirkels en/of ellipsen plaatsen. In een dergelijke cirkel of ellips is de route vrij en zijn er geen controles geplaatst.
En dit is precies zo’n situatie waarvoor deze cirkels zijn bedoeld. De weg verloopt anders dan op de kaart en, ín de cirkel hoef je niet te zoeken naar controles, die worden daar immers niet geplaatst. Houd er echter wel rekening mee, dat ook in een cirkel het de bedoeling is dat je de route intekent zoals in de opdracht staat (bijvoorbeeld kortste route); het kan dus zijn dat wél wordt gecontroleerd of je de juiste weg hebt genomen om de cirkel in en/of uit te rijden. En bovendien: een cirkel op de kaart betekent natuurlijk niet dat je de route daar doorheen moet tekenen!
Meten is weten!
Ik heb net als vorig jaar, met veel plezier de route van de tourklasse nagereden en ik heb me opnieuw laten verrassen door de gevonden balans: intekenen zonder pietluttig te hoeven zijn, de soepel te navigeren route op afwisselende kaarten en de valkuilen die met meten goed te vinden zijn. En natuurlijk genoten van de prachtige wegen met opmerkelijk weinig kilometers door de bebouwde kom en een tijdschema dat vraagt om lekker vlot doorrijden zonder te hoeven racen.
