Eén van de SLS-officials van het eerste uur heeft zijn belevenissen tijdens de 52ste SLS op papier gezet. Hoe bereidt hij zich voor, wat maakt hij onderweg mee? Lees mee met het enthousiaste verhaal van Bert Gerritse.
In maart al komt het verzoek van de organisatie of wij (mijn broer Aad en ik) er weer bij kunnen zijn dit jaar. Natuurlijk willen we dat! In de weken en dagen voorafgaand aan de start steken we alvast wat helpende handjes toe bij de keuring bij het Louwman Museum, krijgen we op de officialbijeenkomst alle informatie over de door ons te bemannen controleposten en gaan we ons voorbereiden op onze taken. We voeren alle coördinaten in in de navigatie, zetten alles ook nog eens op de papieren kaarten (doublecheck!), maken een schema met afstanden en reistijden tussen onze posten. Op dag twee wordt het haasten, zien we nu al. Tussen de sluitingstijd van de ene, en de openingstijd van onze volgende TC zitten 90 minuten, terwijl Google Maps aangeeft dat we daar twee uur over doen. Een uitdaging, we gaan terug in de tijd reizen! Verder klopt alles exact, waarmee ons eigen roadboek voor de SLS 2015 klaar is.
Spullen klaarzetten
De dag voor ons vertrek zoeken we alle spullen bij elkaar: tafel, stoelen, administratie en verlichting, even controleren of alles compleet is en werkt. Nog even bellen met broertje voor de shirtkeuze want zoals de deelnemers van ons gewend zijn, worden ze altijd in dezelfde outfit bij ons aan tafel o
ntvangen. Regenkleding (niet onverstandig in de Ardennen), regenparasol en reflecterende kleding voor onze late-avondpost. Kookkoffer met hamburgers en knakworst en jerrycan met water, gewoon voor als wij of de deelnemers zich wat willen opfrissen, en wat wij meer aan goed bedoelde rallyspullen meenemen.
Bij aankomst in Spa is het al een gezellige drukte en we worden door een groot aantal deelnemers hartelijk begroet; ook zij zijn enthousiast als ze bekende officials tegenkomen. Het is gezellig op diverse terrassen waar menig sterk verhaal wordt verteld. Voor we ons bed opzoeken nemen we nog even het programma van de volgende dag door. Ons vaste schema: 06:00 uur opstaan, 07:00 uur ontbijten en 08:00 uur vertrekken. De SLS kan beginnen!
Dag 1: Paulus de Boswachter
Wij zijn ruim op tijd op onze eerste post om de 0-auto te verwelkomen. Zij vertrekken weer en het welles-nietesspelletje tussen de uitzetters en de deelnemers kan beginnen. Typisch SLS-Ardennenweer, regen. Eerst lichte, daarna valt het gestaag naar beneden.
Sommige deelnemers blijven het proberen: “Graag 9:40,” terwijl het al ruim 9:41 is. Zelfs 9:38 werd gevraagd met de opmerking: “Maar ik stond hier al een tijd te wachten in de rij.” Even dan een korte uitleg: “Als vorige deelnemers op 9:41 netjes binnenkomen en jullie staan achter in de rij dan kan je nooit om 9:38 binnen zijn?” Gelaten accepteren ze dan hun tijd, het was te proberen toch?
Soms krijgen we te horen: “Fijn dat we jullie zien, we zijn de weg kwijt.” Wij zeggen dan: “Hoezo kwijt, je staat er op met de auto!” Even lachen en ze zijn weer scherp op weg naar de volgende TC.
Om 10:00 uur vraagt een nieuwsgierige boswachter waar wij eigenlijk mee bezig zijn. Na een uitleg in steenkolenengels met een Frans tintje wil hij weten of hier een vergunning voor is afgegeven. Die vraag konden wij volmondig met oui ( ja ) beantwoorden. Je kon er op wachten dat hij deze ook even wilde inzien. Daarop hebben wij het telefoonnummer gegeven van Tjen Carlens, en Paulus de Boswachter was blij dat hij met iemand kon praten die wel goed Frans sprak. Bij de lunch bleek later dat hij niet gebeld had.
Na een mooie rit – dat kan ook niet anders in die omgeving – naar onze overnachting in Luxemburg nemen we nog even de dag door en concluderen dat de meest gehoorde opmerking was dat wij de witte parasol niet gebruikten en dat men daar toch naar op zoek was, want zo waren de officials herkenbaar. Onze reactie hierop: de witte is een parasol en de groene die wij gebruikten een paraplu en die paraplu hadden we hard nodig vandaag, want de sol hebben we de hele dag niet gezien. Om 20:00 uur schuiven we aan aan het diner, waar wij met veel officials aan één tafel zitten om daar onze belevenissen met elkaar te bespreken, maar ook de momenten waarop het er soms héél spannend en heftig aan toe ging als er weer een deelnemer al glibberend en glijdend met een behoorlijke gang op ons af kwam, want glad was het die dag zeker.
Dag 2: Broodje Hamburger
Voor ons vertrek hebben we eerst weer even ons organisatietalent laten spreken. Wat is het geval? Deelnemer in de Touklasse heeft een vervangende auto maar die staat op het vliegveld, ze spreekt een taxichauffeur aan en schrikt van de prijs voor dat korte ritje. Ik vraag aan contactpersoon rijders Yolanda of zij en Joep niet in staat zijn om deze deelnemer weg te brengen. “Maar hun bagage en onze bagage plus twee extra passagiers passen toch niet in de Mini van de organisatie?” “Dat hoeft ook niet, breng alleen die persoon even naar het vliegveld en dan komt de vervangende auto weer hier terug voor de bagage en de andere passagier, simpel opgelost.” Toen wij onze auto ophaalden en langs de ingang reden stond er niemand meer, dus probleem opgelost. U ziet: de organisatie is er voor iedereen die een handje nodig heeft. Bravo Joep en Yolanda.
Om onze eerste controlepost te bereiken moeten we eerst een vrachtwagen omzeilen die rustig zijn lading stenen staat te lossen. Creatief en brutaal als we zijn als officials, hebben we een weggetje gebruikt dat eigenlijk van die kant niet toegankelijk was voor verkeer.
Onze volgende TC bevestigde wat mijn broer en ik eigenlijk allang wisten: mijn broer Aad is cool, terwijl ik warmte uitstraal. Ziehier het bewijs: Op onze officialtafel staan twee radiografisch gestuurde klokjes en die zijn identiek, de tijd is ook op de seconde gelijk. Het klokje wat voor de werkplek van mijn broer staat geeft een temperatuur van 29,3 graden Celsius, het klokje voor mijn werkplek staat echter op 31,4
graden Celsius.
Bij onze TC aan het eind van de middag volgen de S
port- en Tourklasse in lekker tempo, maar er is toch een aantal deelnemers dat zich later dan het geplande halfuur bij ons meldt. Met de werkelijke doorkomsttijd en een vette stempel laten we de deelnemers in de waan dat ze goed bezig zijn. En dan het wachten, het lange wachten op de Expertklasse, maar die tijd is dus te krap om naar het dichtstbijzijnde dorpje te rijden in de hoop daar iets te vinden waar we een snelle hap kunnen scoren. Wat doe je dan? Dan pak je je kookstel uit de auto, bouwt met kratjes een keukentje, gas aan en even later heb je een eenvoudig maar voedzaam broodje op je bordje liggen. Mijn diëtiste zal er niet blij mee zijn als ze deze foto’s ziet, maar het is maar eenmaal in het jaar de SLS en dan vind ik het gepermitteerd; helaas is dit een uitspraak die ik bij bijna elk evenement doe.
Dag 3: Lekke band
Zaterdag de eerste van twee makkelijkere dagen die ons nog resten tot aan Scheveningen. Bij onze eerste post, de koffiestop Café Torine te Braine-le-Comte in België is de koffie prima en voorzien van een lekker stuk vlaai.
Tijdens de lunch in Oudenaarde zitten we aan tafel bij equipe 143 in de Sportklasse, Jacqueline Zuiderwijk en Jürgen Donders. Onder het eten vertellen ze dat ze heel voorzichtig moeten rijden en waarschijnlijk daardoor hun vierde plek van die ochtend moeten prijsgeven. Reden is een lekke band. Naïef als ik ben, bied ik aan om te kijken of wij ergens die band kunnen laten plakken, wij hadden onze vrije middag en hoefden eigenlijk alleen maar naar het hotel in Antwerpen te rijden. En ja, naïef, want ik stond er niet bij stil dat op zaterdagmiddag 15:00 uur de garages met werkplaatsen wel eens dicht konden zijn. We besluiten om alvast te gaan rijden. Op weg naar Antwerpen slaat een medeweggebruiker plotseling links af, wij volgen deze dwaas met onze ogen en we zien een motorzaak met werkplaats en daar kunnen we de band achterlaten en een uurtje later weer ophalen. Na dat uurtje heeft de eigenaar een slecht en een goed bericht voor ons. De binnenband was zo poreus dat na het plakken weer een ander gaatje ontstond, het goede nieuws is dat aan de andere kant van Oudenaarde bij een goede kennis er een nieuwe voor ons klaarligt. Dankzij de inzet van Jan Motors in Oudenaarde en twee officials kan deelnemer 143 de volgende dag weer met een gerust hart starten.
De ontvangst in Antwerpen is zeer hartelijk: grote schalen met SLS-bitterballen deden menig deelnemer en official goed na een lange dag toeren. Heerlijk diner met koude en warme gerechten met als grand finale een lekker toetje met onder meer ook ijsdessert. Alles was perfect geregeld. Na afloop worden de officials even bijeengeroepen voor de traditionele groepsfoto. Op het moment dat wij lachen naar een vogeltje komen ook de oprollers aanrijden, dus zij ook op de foto.
Dag 4: Adrenaline
Zondag, de laatste dag alweer. We vertrekken met een waterig zonnetje uit Antwerpen maar hoe dichter wij bij de Nederlandse grens komen hoe donkerder het wordt en als wij de grens passeren komt het hemelwater echt met bakken naar omlaag. Eerste stop in Nederland is de koffiestop: eerst maar een bak prima koffie en daarna naar onze laatste controlepost van dit evenement. Om 11:20 uur komt een sms’je van deelnemer 143: “weer lek gereden maar dankzij jullie weer op weg. “ Om 12:51 uur stopt een groene MG bij onze tafel, de chauffeur stapt lachend uit en geeft ons een geweldige omhelzing, want dankzij ons rijden ze weer. Later blijken ze zelfs de tweede prijs in de Sportklasse gewonnen te hebben en nemen wij met veel plezier de daarbij behorende magnum AIX Rosé van hen in ontvangst.
Omdat wij een post hebben die zich niet ver van de TC-UIT bevindt, komen alle deelnemers ruim op tijd waardoor een file aan deelnemers voor het controlebord parkeert. Wij hoeven daardoor niet een halfuur langer te blijven staan, kunnen rustig inpakken en Zeeland voor deze SLS vaarwel zeggen, rustig naar de lunchplaats in Oud-Beijerland rijden en ons daar vervoegen samen met deelnemers en officials. Na een lekker vers broodje en een glas fris wordt de top 5 uit diverse klassen daar vastgehouden. Leuk gezicht, al die mensen met spanning op die gezichten (“O, op welke plaats sta ik dan?”). Sommigen houden de schijn op dat ze nuchter zijn, maar je hoort de adrenaline door hun aderen gieren. Op weg naar onze auto zien wij een deelnemer staan waarvan zijn koplampen nog aanstonden. Uit onze auto de jumpstarter gepakt (deze gebruiken we om verlichting te hebben op onze tafel als het donker is), klemmen goed aansluiten op de accupolen en starten maar, zo op weg naar de finish. Weer een deelnemer op weg kunnen helpen.
Door het lekkere weer is het goed druk op de boulevard van Scheveningen, zodat de deelnemers zich behoedzaam door de menigte moeten manoeuvreren. Ook hier kunnen we nog de helpende hand bieden: we krijgen een lijstje met startnummers in onze handen gedrukt met het verzoek om deze deelnemers uit de rij te halen en apart te laten parkeren; dit zijn de prijswinnaars die zelf nog niet weten op welke plek zij geëindigd zijn. Later staan we op het terras bij La Galleria voor de hapjes en de drankjes. Na de prijsuitreiking bood Galleria-eigenaresse Belinda D’Alba een aantal marshalls spontaan een lasagnemaaltijd aan. Dat deed me denken aan een aantal jaren geleden, toen een groep drijfnatte officials terugkeerde van de laatste test op renbaan Duindigt en letterlijk de hond in de pot vond omdat alle hapjes al waren vergeven. Ook toen nodigde Belinda ons uit om achter in het restaurant wat te eten. Belinda en Damiano, nogmaals onze hartelijke dank voor deze spontane geste! Wij als officials komen uit Hoogeveen, Zwolle en Weert en mogen net als sommige deelnemers ook nog een stukje rijden alvorens wij thuis zijn. Je houdt het niet voor mogelijk: ze komen zelfs uit Amsterdam en omgeving, Pijnacker en Zoetermeer.
Laatste loodjes
En dan naar huis, auto uitladen, broertje gedag zwaaien en alles weer opruimen. De vuile was in de machine en na een verkwikkende douche met de benen op tafel nagenieten van weer een geslaagde SLS Classic met een koel flesje bier in mijn rechterhand. En een verhaal maken van de flarden die ik in de loop van deze dagen heb opgeschreven. Ik hoop dat je, als je dit hele epistel hebt doorgelezen, een kleine indruk heb gekregen hoe ik als official mijn 23ste SLS Classic heb beleefd.
