In het weekend van 27 en 28 juni kwamen 92 equipes af op de Mini-SLS. Daarvan de helft Sportklassers, zo’n 20 Expertklassers en 26 deelnemers in de Tourklasse. Voor velen was het de eerste keer sinds begin maart dat ze weer eens een rit konden rijden en – op gepaste afstand – een praatje konden maken met hun rallyvrienden. Heerlijk!
In ’t Vrijthof in Oirschot kregen we, na een kop koffie, het routeboek en een rijk gevuld lunchpakket mee. En een mondkapje in het bekende SLS-blauw inclusief het SLS-logo. Wist u dat die gemaakt zijn van gebruikte doktersjassen? Een attente geste, waarvan ik vermoed dat de meesten ze eerder als collectors item zullen bewaren dan ze daadwerkelijk te gebruiken.
In tegenstelling tot de Mini-SLS van vorig jaar deed deze editie niet onder voor een volledige dagrally, waarbij de Sportklasse een afstand moest afleggen van bijna 200 km. De Expertklasse was nog een flink stuk langer en de Tourklasse wat korter. We begonnen, na een korte bol-pijl om Oirschot uit te komen, met een traject pijlen kortste, punten één na kortste route. Meteen was het oppassen geblazen om in de constructie wegen niet tegengesteld op te nemen en meten wat nou de één na kortste route was. En je, bijvoorbeeld van pijl 8 naar pijl 9, niet laten verleiden door een lokcirkel op de kaart. Daar moest je helemaal niet zijn, want er was een kortere route!
Natuurlijk waren we bij de start al begroet door een aantal mensen uit de organisatie, maar ook in het veld hadden Cees de Jong en Yolanda Zijl een mooi plekje in de bossen gevonden waar zij de deelnemers een hart onder de riem staken met een koel drankje.
Direct na de start van traject 2 (kompaspunten) volgde alweer een instinker. Bij het oversteken van de A50 kwam je niet lekker uit, even een omrijding maken om de juiste route op te pakken. Intussen werd het voor ons tijd voor de lunch. Op de kaart hadden de uitzetters op veel plekken aangegeven waar je een bankje of een picknickplaats vond, wij vonden vlak voorbij Nijnsel een mooie plaats om te stoppen en een uitstekend, vlak voor onze start vers klaargemaakt stokbroodje te nuttigen. Lag het daaraan dat we de verlegde weg richting punt 3 niet zagen? Ach, we maakten wel meer fouten, bijvoorbeeld in het volgende traject (pijlen met barricades) bij pijl 1. Een fractie te vroeg van de pijl af en een fractie te laat er weer op leverde zomaar twee gemiste controles op. Vervolgens weer een lokkertje: de weg waarbij op de kaart de tekst “INRIJDEN TOEGESTAAN” stond, was niet de kortste naar pijl 2. Dat hadden we dan weer wel gezien. De regularity in dit traject lieten we voor wat hij was. Yvon had al ruim drie jaar niet meer genavigeerd, dus die had het al moeilijk genoeg. En ik wilde, als verslaggever, ook nog wat foto’s maken. Dat leverde in ieder geval één leuke op, een wedstrijdje bocht nemen tussen een scootmobielrijder en een Mini-SLS-deelnemer.
Na het keerpunt in Handel volgden nog twee trajecten richting finish: kompaspunten en ingetekende lijn met barricades, beide met nog genoeg gelegenheid om wat controles te missen. Uitzetters Bart den Hartog en Peter Rovers hadden wat dat betreft alles uit de kast gehaald om allerlei verschillende uitdagingen in de rit te stoppen. Bij de finish werden we door hen, in het gezelschap van Yolanda, opgewacht en kregen we het uitlegboek overhandigd. En achteraf klopte het natuurlijk allemaal, dus elke fout kun je alleen maar jezelf aanrekenen. En, een schrale troost, geen enkele van de 92 deelnemers heeft de rit foutloos gereden!
Conclusie: een dag zoals we die gewend zijn van de SLS. Een leuke, uitdagende rit in een mooi gebied, die voor ons hooguit iets korter had mogen zijn. En dat hoorden we van meer deelnemers. En verder: uitstekende sfeer, prima verzorging en een betrokken organisatie. Waarvoor dank!
Tekst: Fred Hak
